روایت تاریخی

یکی دیگر از اعمال پست عبیدالله در روز بعد از جلسه‌اش با اهل بیت علیه‌السلام این است که آن ملعون دستور داد سر مبارك حضرت را دوبـاره به نيـزه زدند و در شهر چرخاندند .از زَيْدِ بْنِ أَرْقَم[۱] نقل شده که وقتي سر سیّدالشهدا علیه‌السلام را از مقابل منزل من عبور دادند. سر امام این آیه را تلاوت کردند: « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً[۲]»؛ آيا پنداشتي كه داستان اصحاب كهف و رقيم ازآيات‌ عجیب ما بودند. زَيْدِبْنِ أَرْقَم گفته با ديدن اين صحنه موهای بدنم راست شد و فرياد زدم: به خدا قسم، اي پسر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم! داستان تو شگفت‌تر از داستان اصحاب كهف است.[۳]

پس از ورود کاروان اهل بیت به کوفه و مجلس ابن زیاد ملعون؛ عُبیدالله متوجّه امام سجّاد علیه‌السلام شد و گفت: اين مرد كيست؟ جواب دادند او علـي‌بن‌حسين است. ابن‌زيـاد گفت: مگر خدا علي‌بن‌حسين را نكشت؟ امام سجّاد علیه‌السلام فرمودند: من برادري داشتم كه او هم علي نام داشت. این مردم او را كشتند.[1] پسر مرجانه گفت: نه خدا او را کُشت. حضرت در پاسخ این آیه را تلاوت فرمودند: « اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنامِها [2]» ؛ خداوند است كه جان ما را هنگام مرگ مي‌گيرد و كساني كه نمرده‌اند به هنگام خواب، قبض روح مي‌فرمايد.  با اين جواب امام سجّاد علیه‌السلام زادۀ مرجانه به خشم آمد و خطاب به ایشان گفت: آيا تو هنوز جرأت داري كه جواب مرا بدهي؟

وقتی اهل بيت را وارد مجلس كردند، حضرت زينب سلام‌الله‌علیها با اينكه اسير بودند و كهنه‌ترين و پست‌ترين جامه‌هايی را كه تا آن روز ديده بودند، بر تن داشتند، تا کسی او را نشناسد، با روح و عظمتی سترگ، با وقار و جلالتي بي‌مثـال، همراه دختران، زنان و كنيزان وارد مجلس شدند و در گوشه‌ای نشستند. اين وقار و عظمت آن چنان بود كه ابن‌زياد سرمست از غرور را به خود آورد و گفت: اين زن كی بود؟ حضرت زينب سلام‌الله‌علیها جوابش را ندادند. دوباره پرسيد، این‌بار يكي ازكنيزان پاسخش را داد و گفت: او زينب دختر فاطمه سلام‌الله‌علیها دختر رسول خداست.[1]

در روز دوازدهم  اهل بيت علیهم السلام را وارد شهر کوفه کردند و در شهر کوفه حضرت زینب و امام سجاد علیه‌السلام با خطبه های کوبنده ابن زیاد و یزید را رسوا نموده و خیانت کوفیان را گوشزد شدند، وقتي وضع اين گونه بر ضد يزيد و ابن‌زياد شد، اهل بيت را روانه قصر ابن‌زياد كردند.[1] مجلسی‌که به پندار بـاطل ابن‌زیاد، جلسه به رخ كشيدن پيروزي‌اش بود! مجلس عمومی‌ای که به همه مردم شهر اجازه داده بودند که در آن شرکت کنند. آن معلون، مست غرور بر تخت نشسته بـود و سر مقدّس امـام حسين علیه‌السلام را پیش رو[2] گذاشته بود و با چوب به دندان‌هاي مبارك حضرت مي‌زد و می‌گفت

روز بعد از رفتن عُمَرِبنِ سَعد از كربلا ـ دوازدهم مُحرّم [1]ـ  عدّه‌اي از قبيله بني‌اسد آمدند و بر بدن امام و يـارانشان نماز خواندند و آن‌هـا را به خاك سپردند. بدن مطهر امام علیه‌السلام را در همان قتلگاه، بدن علي اکبر را در پايين پاي امام، عبّاس علیه‌السلام را در علقمه، بدن حَبِيبِ بْنِ مُظَاهِر را کمی آن طرف‌تر و دیگر شهدا را هم در گودالي[2] در اطراف قبر امام علیه‌السلام به خاك سپردند.[3]

دو نکته مهمّ : ۱. شیخ مفید در ارشـاد می‌نویسد: بدن علی بن الحسین اصغر را در پایین پای حضرت دفن کردند؛ از این‌رو عدّه‌ای گمان می‌کنند که منظور علی اصغر است در صورتی که چنین نیست بدن علی اصغر را سیّدالشهدا علیه‌السلام

از امام سجّـاد علیه‌السلام نقل شده: روز يازدهم هنگام عبوركاروان از قتلگـاه، وقتي به بدن قطعه قطعه، بي‌كفن و دفن نشده پدرم و يارانشان نگاه كردم، تحمّل اين وضع خيلي براي من سخت بود. سخت آشفته شدم و نزديك بود جان از تنم بيرون برود. عمّه‌ام زينب سلام الله‌علیها، حالت مرا كه ديدند به طرفم آمدند و فرمودند: مَا لِي أَرَاكَ تَجُودُ بِنَفْسِكَ، يَا بَقِيَّةَ جَدِّي وَ أَبِي وَ إِخْوَتِي! اي بازمانده جدّ، پدر و مادرم، چرا اين گونه با جان خودت بـازي مي‌‌كني؟ اين چه حالتي است كه داري؟ گفتم: كَيْفَ لَا أَجْزَعُ وَ أَهْلَعُ، وَ قَدْ أَرَى سَيِّدِي وَ إِخْوَتِي وَ عُمُومَتِي وَ وُلْدَ عَمِّي وَ أَهْلِي، مُضَرَّجِينَ بِدِمَائِهِمْ مُرَمَّلِينَ بِالْعَرَاءِ مُسَلَّبِينَ،

عصر عاشورا و شام غریبان هم با تمام سختي‌هاي تحمّل ناپذیر و غير قابل تصوّرش گذشت. عُمَرِبنِ سَعد با لشکريانش تا ظهر روز يازدهم در كربلا ماندند و اجساد ياران خودشان را دفن و اجساد امام علیه‌السلام و يارانشان را عريان، بي كفن و تكّه تكّه در صحراي كربلا رها كردند و بعد از ظهر روز يازدهم،[1] كـاروان اسرا را از كربلا به سمت كوفه حركت دادند.[2]

شمار افراد اهل بیت در کاروان اسرا را بيست زن و دوازده پسر[3] ذکر کرده‌اند و گفته شده شهربانو همسر امام حسین علیه‌السلام  خودش را در فـرات انداخت و غرق شد.[4]